حسین وحیدی

نشود فاشِ کسی آنچه میانِ من و توست

تا اشارتِ نظر نامه رسانِ من و توست

گوش کن با لبِ خاموش سخن می گویم

پاسخم گو به نگاهی که زبانِ من و توست

روزگاری شد و کس مردِ رهِ عشق ندید

حالیا چشمِ جهانی نگرانِ من وتوست

گرچه در خلوت راز دل ما کس نرسید

همه جا زمزمه عشق نهانِ من و توست

گو بهار دل و جان باش و خزان باش، ار نه

ای بسا باغ و بهاران که خزانِ من و توست

این همه قصه فردوس و تمنای بهشت

گفت و گویی و خیالی ز جهانِ من و توست

نقش ما گو ننگارند به دیباچه عقل

هر کجا نامه عشق است نشانِ من و توست

سایه ز آتشکده ماست فروغِ مَه و مهر

وه ازین آتشِ روشن که به جانِ من و توست

ه.ا.سایه